بسکه بی لعل تو رفت از بزم عیش ما نمک

می زند بر ساغر می خندهٔ مینا نمک

داغ شوقت زیرمشق منت هرپنبه نیست

اشک خودکافیست گر خواهدکباب ما نمک

جسم راحت خواه و دل جمعیت و عمر امتداد

با چنین توفان حاجت دارد استغنا نمک

ای خرد خمخانهٔ نازی بجوش آورده ای

باش تا شور جنون ما کند پیدا نمک

پشت برگل دادن از آثارکافر نعمتی است

جای آن دارد که گیرد چشم شبنم را نمک

اضطراب شعله تسکینش همان خاکستر است

کوشش ما می برد داغی که دارد با نمک

بی تبسم نیست با آن جوش شیرینی لبش

تا تو دریابی که درکار است در هر جا نمک

آفت هستی به اسبابی دگرموقوف نیست

زخم صبح از خندهٔ خود می کند انشا نمک

با همه ابرام باید تشنه کام یاس مرد

حرص مستسقی و دارد آبروی ما نمک

بیدل از حسن ملیحش چند غافل زیستن

دیده های زخم را هم می کند بینا نمک